Prins Frederik werd in 1797 geboren in Berlijn als tweede zoon van koning Willem I en prinses Wilhelmina van Pruisen, die met de komst van de Fransen naar het het buitenland waren gevlucht. Hij groeide op aan het hof van zijn grootvader, waar hij een militaire opleiding volgde. Pas in december 1813 - hij sprak toen nog geen Nederlands - zette hij voor het eerst voet op Nederlandse bodem. Toen Frederik achttien jaar was, werd er een overkomst opgesteld waardoor hij recht zou hebben op de Duitse bezittingen van het huis Oranje-Nassau op het moment dat zijn oudere broer Willem (II) koning zou worden. Omdat deze echter niet meer in bezit van de familie waren, zou hij groothertog van Luxemburg worden. Ook van dit recht deed Frederik afstand, in ruil voor domeingoederen en de titel Prins der Nederlanden.
Frederik trouwde in 1825 in Berlijn met zijn nichtje prinses Louise van Pruisen. Van hun vier kinderen overleden er twee al op jonge leeftijd. In 1829 werd hij voorgedragen voor de Griekse troon, maar dat wees hij af omdat land en taal hem vreemd waren. Frederik leidde in 1830 troepen die in Brussel probeerden om de Belgische Opstand te bedwingen. Hij overleed in 1881 in Wassenaar, waar hij na de troonafstand van zijn vader in 1840 was gaan wonen. Van Belfeld had hij toen wellicht nog nooit gehoord.