In 1662 werd geklaagd dat Pouwels Cuijpers de heg aan de Daelcamp te breed liet groeien, waardoor de weg te smal werd.

Landmeter Smabers (1774) tekent de Dael Camp in op kaart 15 voor de percelen 4 tot en met 18. Dit gebied wordt ongeveer begrensd door BEEKSTRAAT, SCHOOLSTRAAT, GEVAREN en de Beeckerhof. De oude huizen in de kamp zijn vrijwel allemaal verdwenen. Alleen het huis van Geurt Slabbers uit 1751 (nummer 6 op de kaart) is bewaard.

De aanleg van de nieuwe rijksweg rond 1840 heeft ervoor gezorgd dat de Daalkamp later werd doorsneden.

Op 7 september 1874 verkocht Jan Frans Kessels huis en erf in de Daalkamp (sectie E 1698). De erven Maria Croonen verkochten op 11 maart 1880 een huis met tuin in de Daalkamp (B 566 en 1092) aan Willem Rosbender. Tevens verkochten ze een ander huis (E 1627 en 1630), eveneens in de Daalkamp gelegen. De erfgenamen van Peter Alers verkochten op 16 januari 1884 opnieuw een huis in de Daalkamp (sectie E 1628 en 1631). De erfgenamen van Willem Wuts verkochten op 17 november 1884 hun huis (sectie E 1258, 1259 en 1260) in de Daalkamp. Dit huis werd op 4 april 1893 opnieuw verkocht, ditmaal door de minderjarige kinderen van wijlen Willem Knippenberg en Angelina Meuter. Op 25 november 1909 werd de woning van Manus Sillen (E 2237), aan de Daalkamp gelegen, verkocht.

Broeder Gerard Beeck verpandde in 1721 ten behoeve van zijn zus Anna het broek genaamd De Dam, gelegen tussen Noenhover Broeck en Kirckenbroeck aan de Swalm, met een korte zijde grenzend aan de Swalm.

Philippus Damianus Ludovicus van Hoensbroeck werd in 1724 geboren in de Lindanusstraat te Roermond als zoon van Franciscus Arnoldus markies in en van Hoensbroeck en Maria Anna Sophia rijksgravin de Schönborn-Boeckheim en Wolfsthall. In 1775 werd hij benoemd tot (voorlopig) voorlaatste bisschop van het oude bisdom Roermond. Met ingang van 1 januari 1776 pachtte hij Hillenraad van zijn oudere broer Lotharius en ging er wonen. Als toegewijd cellist liet de bisschop een aanzienlijk bezit aan bladmuziek (waaronder talloze symfonieën) en tevens een omvangrijke instrumentenverzameling na.

Schomers geeft de Damianus camp in 1785 weer als perceel 19 op Smaberskaart 16. Op de kabinetskaart van graaf De Ferraris (1775) ontbreekt de kamp nog. Daarmee weten we dat het gebied tussen 1775 en 1785 een flinke gedaanteverandering onderging. Westelijk van de Damianuskamp lag toen al enige tijd het Lothariusbos, genoemd naar Damianus' oudere broer. De Damianuskamp wordt ook wel aangeduid als Bisschopskamp.

Langs de rand van de SCHROEFSTRAAT, op de grens van de percelen 140 en 141, gaf landmeter Smabers op kaart 6 in 1774 een dieffstruijck aan. De betekenis achter deze aanduiding is niet bekend.

Deze foto (2007), genomen in noordwestelijke richting, werd gemaakt ongeveer vanaf de plaats waar Smabers de diefstruik in 1774 intekende.

Het kerkje van Asselt is gewijd aan Dionysius van Parijs, in de derde eeuw de eerste bisschop van wat later de lichtstad zou worden. Op het eiland waar nu de Notre Dame ligt, bouwde hij een houten kerk. Dionysius werd in 285 vermoord door de plaatselijke bevolking. Volgens de overlevering werden hij en twee metgezellen eerst in een oven gegooid, waar ze echter weer heelhuids uitkwamen. Daarbij werden ze onthoofd op Montmartre. Dionysius was het echter niet eens met deze plaats voor zijn martelaarschap, nam zijn afgehouwen hoofd en wandelde er mee naar Saint-Denis om daar te worden begraven. Dionysius wordt daarom vaak afgebeeld met zijn hoofd in zijn handen, zoals ook hier in Asselt. Zijn naamfeest is op 9 oktober.

In de nis plaats waar tegenwoordig het Dionysiusbeeld staat, stond vroeger een Christusbeeld. Dit is nog te zien op foto's van vóór de verbouwing van het kerkje door architect Pierre Cuypers.
De naam Dionysius komt al vroeg voor in het Maas- en Swalmdal. De voornaam Nijs en achternamen zoals Denessen, Niessen, Nijssen en Nijskens zijn ervan afgeleid.

De kerk van Asselt kende vroeger meerdere altaren. Een stichtingsoorkonde uit 1702 noemt de altaren gewijd aan de H. Agnes en de H. Catharina. Beiden stierven als martelaren voor hun geloof.
Sint Agnes (naamfeest 21 januari) is de beschermheilige van verloofde paartjes, van de kuisheid, van jonge meisjes en maagden en van slachtoffers van verkrachting. Volgens de legende werd Agnes als dertienjarige met een zwaard in de keel gestoken nadat ze weigerde om te trouwen omdat ze vond dat ze al verloofd was met Jezus Christus. Agnes wordt vaak afgebeeld met een lam; de naam Agnes betekent ook 'lam'.
Sint Catharina van Alexandrië (naamfeest 25 november) stierf in 307 eveneens een wrede dood, zo gaat het verhaal. Toen keizer Maxentius met haar wilde trouwen, wees zij hem af omdat ze haar maagdelijkheid had beloofd aan Jezus Christus. De keizer stuurde veertig van zijn filosofen om Catharina van haar geloof af te brengen, maar in plaats daarvan werden de filosofen bekeerd tot het christendom. Woedend probeerde de keizer Catharina te vermorzelen onder een rad met scherpe punten, maar het rad werd getroffen door de bliksem en brak zelf. Daarop gaf de keizer opdracht haar te verbranden, maar het vuur waaide uit elkaar en verbrandde de beulen. Tenslotte werd Catharina onthoofd. Toch wordt Catharina als heilige afgebeeld met een rad.

Op kaart 7 van landmeter Smabers (1774) staat ter hoogte van de Lichte Ohe in de Maas een dooden weerth ingetekend. Vermoedelijk ontleent deze aanwas zijn naam aan het feit dat deze door afspoeling van de Maas afnam in grootte. Op de Google kaarten (2006) stevent een schip recht op de lokatie van de Dode Weerd af.

Gerardus Dolmans was mogelijk een zoon van Petrus Christianus Dolmans en Joanna Banens uit Maastricht. In mei 1685 droeg hij zijn eerste begrafenismissen op in Swalmen en Asselt, in juli zijn eerste trouwmis. In 1690 ondertekende hij samen met Arnold markies Schenck van Nydeggen het contract waarmee Peter Buijs (tevens schoolmeester) werd aangesteld als organist. Uit een lijst van leden van de broederschappen van de H. Rozenkrans en St.-Jan Baptist, in 1691 opgesteld door Gerardus Dolmans, weten we dat hij ook familie had. Op de lijst zien we de namen van Maria, Catharina en Ida Dolmans. In 1699 kreeg de pastoor toestemming van de markies om een stukje land dat hij had gekocht samen te voegen met zijn moestuin, zodat hij deze wat groter kon maken. Ook als beheerder van de armenkas treffen we de pastoor geregeld aan in de overdrachtsregisters. Hij wordt verder vermeld als stichter van een sacramentsmis.

In 1708 kreeg Dolmans een conflict met de Swalmer draakschutten. Deze had land aan de Hollestraat gekocht; op dit perceel zou echter een jaarlijkse last rusten van een halve ton bier op kermiszondag. Toen de pastoor weigerde om in te gaan op deze vordering, trokken de schutten inclusief de draak naar de akker en vernielden de oogst.

Op 2 februari 1710 werd Catharina Dolmans genaamd Meijs uit Maastricht in de kerk begraven. Ook pastoor Gerardus Dolmans werd op 27 oktober 1717 in Swalmen begraven. Zijn huis op de Hoogstraat werd op 31 januari 1719 openbaar verkocht door zijn broer Jacobus Dolmans, pastoor in Elmpt. De oude en tot armoede geraakte dienstmaagd van de pastoor, Johanna van Horne, richtte zich in 1722 tot het bisdom voor hulp.

Vastgesteld bij raadsbesluit van 30 september 1964.

De opbrengsten van perceel 30 in de Swaere Ohe (kaart 8) werden in 1774 kennelijk gebruikt voor de Donderdaghsche misse.

Zie ook: Vroege dienst.

In de romantische 18e en 19e eeuw werden tal van buitenplaatsen aangelegd. Soms werden hiervoor bestaande oude gebouwen opgekocht en omgevormd, soms ook werden ze geheel nieuw aangelegd. Om een en ander perfect te maken, koos men soms ook voor de aanleg van een mooi bosperceel. Aparte of zeldzame bomen moesten in dit arboretum indruk maken op de bezoeker. Een uitgekiend plan van wegen en paden behoorde eveneens tot de bomentuin.
Op een steenworp afstand van hoeve 't Spick op de Boukoul lag in het begin van de 20e eeuw ook zo'n perceel, de Doolhof genoemd. Men ging er 's zondags wandelen en de jeugd kon er spelen in de Blankwaterlossing, een beekje dat vanaf Blankwater via het Vlinkenbroek afwatert richting Eppenbeek.
Op het Actueel Hoogtebestand Nederland (AHN) is de Doolhof nog vrij goed herkenbaar.

In 1704 verpandden Henderick Bulders en Zecilia Beeck hun huis in de Dorperstraet gelegen tussen Jan van der Hart en het Keutelstraetien, met beide korte zijden grenzend aan de openbare straat. In 1711 stelden Jan Heuskens en Peterken Wijnen hun huis en hof met toebehoren in de Dorperstraet gelegen als borg.

Op kaart 11 noteerde landmeter Smabers (1774) bij de percelen 118 tot en met 195 den drijhoeck aen den Beselschen wech. Dit betreft het gebied tussen de KRUISKAMP, slechts weergegeven als een mistwech, en de LUCASSTRAAT zoals deze was vóór de wegreconstructie. Ook op het kadastraal minuutplan van 1843 en de Rivierenkaart uit 1849 staat de Dryhoek of Drijhoek aangegeven.

Binnen de driehoek lag in 1843 enkel het huis van de erfgenamen Godfried Kessels. Zij verkochten het huis genaamd de Brackonie in augustus 1866.

In 1713 verkochten Cornelis Alberts en Gertruijd Swaecken uit Venlo land in de Ohe gelegen, met een korte zijde grenzend aan de Driessen langs de Swalm gelegen. Op het kadastraal minuutplan van 1843 staan de Driessen op blad E3 aangegeven als enkele percelen tussen den Aenwasch, den Weert, de Oude Maas en de Swaar Ohe. Bij Smabers komt dit overeen met de percelen 70 tot en met 73 op kaart 8.